[X-Men RPG]

Jedno z niższych pięter, gdzie większość dwupoziomowej przestrzeni zajmuje ogromny salon z w pełni wyposażonym barem. Wraz z pełnowymiarową kuchnią znalazło się tu też miejsce na wielki stół jadalny. Są też łazienki, szatnia, wszelkiego rodzaju schowki, spiżarki i przechowalnie. Drugi poziom to głównie przestrzeń otwarta z wieloma kanapami i fotelami, ale także przestronna sala konferencyjna

.

[Catseye]

// z Sif z Pokoju Sif
Aktualny wygląd: Manul



- O. Jesteśmy! – kotka kłapnęła zadowolona, gdy automatyczne drzwi syknęły, otwierając się na dużą przestrzeń, która… na pewno nie była pokojem Catsy, Wandy ani najprawdopodobniej nikogo innego. I nomen omen znana wojowniczce.

- Tu jest wygodniej i więcej miejsca! – kotka, niezrażona wparadowała, tyle że zamiast skierować się do kuchni polazła do sali konferencyjnej, gdzie wskoczyła na blat i pacnęła jakiś terminal wybudzając go.

Jaaaaaaarvis! Jarvis! – zamiauczała, gdy ekran się ożywił. – Catsy chce zestawy sushi. Duże! Z łososiem. I sashimi! I dla Sif też, głodna jest. 10 zestawów będzie w sam dla Catsy i Sif, tych w z Sushi Noz! Jaaarvis! – zakłapała, pacając przy okazji migające światełka.
Najwyraźniej nie pierwszy raz „dzwoniąc” w taki sposób.

Ot – tajemnica telefonów i kocich łap się wyjaśniła.
Prawdę mówiąc, biorąc pod uwagę, że Jarvis mógł słyszeć i wiedzieć zapewne większość publicznych miejsc w wieżowcu – cała ich podróż była niekoniecznie potrzebna. Ale mówienie i pacanie światełek zdecydowanie jest ciekawsze niż mówienie do sufitu, nie?

- Dzwonienie jest proste, sama Sif widzi! – kłapnęła, patrząc się z dumą na kobietę! Jak można w końcu takich rzeczy nie umieć?

[Lady Sif]

Sif zastanawiała się czy kotka ma dziwną awersję do wind. Wydawało jej się bezsensowne korzystanie ze schodów, kiedy była możliwość dotarcia na miejsce wygodniej i szybciej. Ale kto tam kota zrozumie. No i dziwnym trafem znaleźli się na piętrze wspólnym dla wszystkich mieszkańców i gości Avengers Tower. Podążyła za futrzastą towarzyszką zastanawiając się co też jeszcze ona zrobi... hmmm... niezwykłego. Bo to co właśnie zrobiła na pewno nie było dzwonieniem. Sif miała już przyjemność zetknąć się z niezwykłym J.A.R.V.I.S.em, który zarządzał między innymi całym budynkiem, ale degradowanie tak skomplikowanej sztucznej inteligencji do roli służącego od zamawiania jedzenia wydawało się wojowniczce dosyć upokarzające. Jednak J.A.R.V.I.S. chyba nie miał nic przeciwko temu.

- Zamówienie zostało złożone, Miss Sharon - w pomieszczeniu rozległ się głos AI, który chyba jednak miał coś przeciwko, wnioskując po lekko ironicznym tonie w jakim zakończył zdanie. - Przesłałem na terminal w pokoju wytyczne dotyczące wieku, wzrostu i wagi optymalnej dla Miss Sharon. Rekomenduję zapoznanie się z zaleceniami dietetycznymi. Zamówienie powinno zostać dostarczone w ciągu najbliższych czterdziestu minut - dokończył, zamilkł, a ekran terminalu wygasił się.

- Kto to jest Miss Sharon? - Sif była lekko zaskoczona nieznanym imieniem, które pojawiło się i to dwa razy w wypowiedzi AI.

Usiadła w jednym z foteli, czekając na wyjaśnienie tej kwestii.

[Catseye]

Aktualny wygląd: Manul / Sharon

- Catsy duży kot to musi dużo jeść! Czytałam już poprzednie zalecenia, człowiek by umarł z głodu a co dopiero taka Pantera jak ja! - najwyraźniej oburzony manul zafuczał nastroszony do terminalu, zamieniając się na chwilę w kulę zjeżonej sierści.
No bo poważna sprawa, gdy chcą ją głodzić!

Pytanie kobiety odwróciło uwagę futrzaka.

- Sharon jest Catsy, Catsy to pantera. Wszyscy muszą wszystko nazywać żeby im się zgadzało... – Kot tymczasem zeskoczył, i podreptał do dystrybutora z wodą. Takiego analogowego, zwykłego. I najwyraźniej przysiadł na chwilę skonfundowany.

- Jaaaarvis! Pantery nie mogą nalewać sobie wody z tego! – fuknęła, z wyraźną pretensją w głosie. Bo i w sumie trudno o bardziej niedostosowane urządzenie do jakiegokolwiek czworonoga. Raz, że kolumna powoduje, że nie ma dostępu, dwa – małe kraniki z blokadami, całkowicie uniemożliwiają użycia łap. I jeszcze podstaw sobie kubek pod to (a na koniec włóż pysk w to i się napij).
Absolutna dyskryminacja.

Moment później przy podajniku stała typowa nastolatka (no dobra, z wyjątkiem ogona, ale skoro koty mogą marudzić, to na oko 16 latka z ogonem nie jest jakimś specjalnym szokiem. Chyba. Przynajmniej nie powinna być) i zabierała kubek z nalaną wodą by z zadowoleniem pacnąć się w jednym z foteli.

W sumie, Pewnie w tłumie specjalnie by się nie wyróżniała. Jeansy, t-shirt na nim katana. Szatynka z luźno spadającymi na plecy włosami. Jeśli pominąć ogon oraz – jak spojrzeć na twarz – typowo kocie, pionowe, źrenice.

[Lady Sif]

Wymowna cisza ze strony J.A.R.V.I.S.a była równoznaczna z przewróceniem przez niego oczami, gdyby takowe miał.
- Kot - skorygował ją z perfekcyjnym akcentem z wyższych sfer. - Nic dziwnego, że Miss Sharon musiała wyciąć otwór w przewodzie wentylacyjnym, by dostać się do pokoju Lady Sif. Przy takiej nadwadze niemożnością było przeciśnięcie się przez istniejący otwór z kratką. - Ktoś mówił, że AI nie potrafią być złośliwe? Szczerze miał dosyć bycia chłopcem na posyłki dla łakomego kota, który najwyraźniej doskonale radził sobie w ludzkiej formie. Wytrzymywał tylko z uwagi na Wandę Maximoff. Nie wkurza się potężnych wiedźm, które jednym pstryknięciem mogłyby wyczyścić mu dyski. Marudzenie o dystrybutor wody zbył milczeniem.

Sif przysłuchiwała się ich wymianie, starając się zachować stoicką twarz, chociaż kącik ust zadrżał jej, gdy usiłowała nie roześmiać się. Zamrugała kiedy nagle w miejsce kota pojawiła się ludzka postać, z ogonem i jak się odwróciła, to również z kocimi oczami.

- Jesteś kotem udającym człowieka czy człowiekiem udającym kota? - Pytanie padło z ust Sif nim zdołała się ugryźć w język, ale musiała znaleźć jakąś wspólną podstawę dla tego wszystkiego. No i nie powiedziała nic o lenistwie Catsy, którego przerażająca skala wyszła teraz na jaw. No bo jak to? Marudzi, że jako kot nie może sobie nalać wody, a zaraz zamienia się w człowieka i nie ma z tym problemu. Sif miała problem by nadążyć nad jej logiką działań.

[Catseye]

Aktualny wygląd: Sharon


- Panterą. P – A – N – T – E – R – Ą – nastolatka podkreśliła, wyraźnie zjeżona, że wyzywają ją od kota albo od człowieka.
Gdyby była w poprzedniej formie – znowu pewnie podkreśliła by to formą szczotki łamanej przez mopa, a tak tylko ogon wyraźnie, nerwowo, głucho uderzył o materiał.

- Tylko jak wyjdę na ulicę zaraz robi się zamieszanie, ten ucieka, tamta krzyczy inny wzywa jakąś policję. Głupie to! – mruknęła, najwyraźniej mając przerobiony ten scenariusz na własnej skórze. Bo i tak było – był to jeden z powodów z głównych powodów spotkania się z Wiedźmą w Central Parku.
- Mogę chodzić po ulicy tak jak teraz i nikt nie dzwoni na policję, że dziewczyna z ogonem go minęła. Pantera przejdzie 300 metrów i zaraz zjeżdża się policja, oddział specjalny i nie wiem kto jeszcze, jakbym miała im zaraz wszystkie kocięta wydusić i wymordować! – dorzuciła wyraźnie niezadowolona z jawnego jej szykanowania.
Prawdę mówiąc, Sif miała okazję widzieć ją i w postaci Ibrisa podczas ich poprzedniego spotkania w Stark Tower jeśli tylko kobieta by pogrzebała w pamięci.
Cóż. Na pewno było to jeden z „sore point” nastolatki.

[Lady Sif]

- To też kot - J.A.R.V.I.S. skwitował ironicznie zanim wyciszył sobie dostęp do pomieszczenia z Sharon w razie gdyby wściekła koci... pantera znów coś chciała. Znacznie ciekawsze było to, co robił tandem Stark & Banner w laboratorium.

- Midgard w istocie jest dziwnym miejscem - Sif mruknęła, zajmując w jednym z foteli i przyglądając się dziewczynie, która siedziała naprzeciwko niej. - W Asgardzie twój obecny wygląd nie zrobiłby na nikim specjalnego wrażenia. Na pewno parę osób by zapytało z czystej ciekawości, z którego królestwa czy planety pochodzisz. Ale tutaj... - Sif gestem wskazała na wnętrze Avengers Tower - chyba nie musisz się ukrywać?

Zważywszy na to jakie osoby tu mieszkały, czy odwiedzały to miejsce, to każdy mógł się tu czuć swobodnie w swojej własnej postaci bez względu na to jaka ona by nie była.

[Catseye]

Aktualny wygląd: Sharon


- Jeśli Catseye kot to Jarvisa jest 4 bitowy kalkulator! O! – Burknęła śmiertelnie obrażona (pewnie przez następne 10 minut) nastolatka.
W końcu najbardziej zaawansowane SI przynajmniej w promieniu najbliższych kilku kilometrów było niezawodnym źródłem świeżego łososia czy wołowiny.

ŚWIEŻEGO, w przeciwieństwie do tej padliny, co potrafili jako świeżą wcisnąć ludziom.
Czy oni oczu nie mają? Nosa? Nie czują co kupują?
Tak po prawdzie J.A.R.V.I.S też nie miał nosa czy kubków smakowych, ale za to jego skanery były nie gorsze niż one. I potrafił z miejsca rozpoznać nieświeże żarcie.

- Kto tu by zwracał uwagę na kota, kiedy w pobliżu łazi zielonoskóry olbrzym. Tylko urządzenia nie są dostosowane do łap, w telewizji mówili, że to się nazywa dyskryminacja. Panterofobia pewnie! O! Muszę zapytać wiedźmę czy pojedziemy do Asgardu w takim razie – wyszczerzyła się, zupełnie nieświadoma pewnie komplikacji związanych z chęcią dostania się tam. W końcu w tym wypadku nie wystarczyło pójść sobie na lotnisko i kupić bilet czy wsiąść w inny pociąg.

[Lady Sif]

Wyglądało na to, że dzieci w wieku dojrzewania wszędzie były takie same i buntowały się bez względu na rasę czy planetę na której żyły. Tylko może w Midgardzie nie bywały aż tak destrukcyjne.

- Miałam na myśli twoją obecną formę. - Sif doprecyzowała swoją wcześniejszą wypowiedź. - I Asgard też raczej do łap nie jest dostosowany - dodała, bo nie widziała celu w tym, żeby to ukrywać przed Catsy.

Dziwiło ją, że dziewczyna nie utrzymuje swojej w większości ludzkiej postaci, kiedy jest w miejscach bezpiecznych. Wydawało się to być zbyt skomplikowane, by wiecznie być w kociej formie, kiedy to nie było tak naprawdę konieczne.

[Catseye]

Aktualny wygląd: Sharon


- Gdybym musiała to by mnie nie znaleźli. Człowieki mało widzę, jeszcze mniej słyszą a już w ogóle nic nie czują. Biedni. – wyszczerzyła się bezczelnie od ucha do ucha.

- Co najwyżej Jarvis, kabel jeden im podpowie gdzie się chowam. Ale on się nie liczy, bo nie ludź! – dorzuciła, musząc oddać sprawiedliwość jedynej istocie (stworzeniu? Tworowi? Bytowi?), które prawdopodobnie deklasowało ją całkowicie, przynajmniej na terenie Stark Tower w obserwacji otoczenia.

Przynajmniej jeden godny przeciwnik z którym mogła wypełnić czas, gdy już zupełnie się jej znudziło wszystko inne. Szukanie sposobów dostania się do zastrzeżonych, niedostępnych stref było w końcu bardzo zajmującym hobby kociego łazęgi. Oczywiście – cała idea była taka, by zrobić to tak, żeby sztuczna inteligencja nie zorientowała się i nie zdążyła wcześniej jej wykryć.

- A w ogóle co Sif tutaj robi? Asgard jest daleko nie? – przekrzywiła głowę ciekawa, co przywiało kobietę znowu do Nowego Yorku.

[Lady Sif]

Sif poczuła się zafascynowana tym, że Catsy wolała przebywać w kociej formie, tym bardziej, że była młodą dziewczyną w wieku, w którym pojawia się fascynacja płcią przeciwną. Chociaż Catseye na ucho bardziej przypominała starego zrzędę niż nastolatkę.

- Z ludzkiej perspektywy, to Ty możesz się wydawać dużo bardziej wrażliwa na to, co cię otacza - stwierdziła Asgardianka, analizując słowa towarzyszki. - Nie sądzisz, że łącząc siły z nimi możecie osiągnąć to, czego się nie da w pojedynkę?

I zaraz potem Catsy z wrodzoną bezpośredniością rozpoczęła przesłuchanie. Sif nie robiła tajemnicy ze swoich pobytów w Midgardzie, no zwykle nie robiła.

- Jeden z naszych więźniów uciekł w trakcie transportu. Wszystko wskazuje, że trafił do Midgardu. Zważywszy ogromną populację tego królestwa, ma tutaj największe szanse wtopienia się w tłum. Dostał się tutaj tradycyjną metodą, więc mam nadzieję, że Stark albo Dr Strange będą w stanie pomóc mi w jego lokalizacji.

[Catseye]

Aktualny wygląd: Sharon

Prawda. Inaczej sama bym musiała polować na świeżego łososia! – kotka łatwo się zgodziła, chociaż można podejrzewać, że nie o taką współpracę i łączenie sił do końca wojowniczce mogło chodzić.

Akurat wspomnienie było lekko prorocze, bo właśnie wszedł ktoś z pracowników Stark Tower wtaczając wózeczek z dostarczone właśnie na recepcje zamówieniem.

- O. Trzeba zapolować! To możemy zjeść i zacząć szukać! – nastolatka jakby nigdy nic najwyraźniej uznała, że z jakiś powodów poszukiwania nagle zaczęły dotyczyć i jej samej, jednocześnie otwierając pierwsze z kilku opakowań z sahimi.

Sif uważa na zielone. Sos jest zjadliwy jeśli nie za dużo, to zielone to pułapka! – dorzuciła jeszcze z pełną gębą surowego mięsa, wskazując pałeczką na wasabi. Z którym najwyraźniej nie miała dobrych wspomnień,

Tak. Większość zamówienia, jak łatwo składało się z różnych rodzajów sashimi (które łączyła jedna wspólna cecha- bycia surowym mięsem sensu stricte). Jarvis najwyraźniej jednak pomyślał nie tylko o kotce, bo również znaleźć można było kilka opakowań „klasycznego” sushi.

[Lady Sif]

Sif wyobraziła sobie Catsy w postaci pantery, skradającej się, a potem skaczącej na niczego nieświadomego uciekiniera i musiała się bardzo postarać, by nie parsknąć śmiechem. Zwłaszcza po tym jak jej umysł podsunął obraz jej samej, ciągnącej skutego więźnia z Catsy drepczącą w jej puszystej kociej formie. Odyn by się ubawił, słysząc, że kot dopadł wysokiego, umięśnionego draba i zmusił go do uległości. Może nawet by się to zapisało w historii Asgardu.

Nie zdążyła przetrawić do końca tych wizji, gdy zamówione jedzenie zostało dostarczone. Uniosła lekko brew na widok ilości opakowań i jej wzrok kilkukrotnie przenosił się z jedzenia na szczupłą, by nie powiedzieć, że wręcz chudą sylwetkę towarzyszki. Zastanawiała się, gdzie ona to wszystko zmieści. Nie żeby Sif jadła mało, ale też jej sylwetka znacznie się różniła od Catsy, no i Asgardczycy z reguły jadali sporo, by mieć energię na wykonywanie swoich obowiązków i walkę.

Przyjrzała się rozłożonemu na blacie jedzeniu. Nie przypominała sobie, by jadła kiedykolwiek coś podobnego, aczkolwiek rozpoznawała kilka ze składników. Kilka chwil zajęło jej rozgryzienie jak się trzyma pałeczki. O dziwo była to niezwykle wygodna metoda jedzenia, a przynajmniej tego co przed nią leżało. Uwaga odnośnie wasabi zaintrygowała Sif, która spróbowała najpierw odrobinę zielonej substancji, a potem znacznie większą ilość.

- Dlaczego pułapka? - zapytała, popychając smak wasabi kawałkiem sushi, które okazało się niezwykle smaczne. - Ma przyjemny smak.

No tak, asgardzkie podniebienie było w stanie znieść więcej niż midgardzkie. Dla Sif wasabi nie było wcale takie ostre. Jadała dużo pikantniejsze rzeczy. Natomiast sos sojowy wydał jej się nieco przesadnie słony, ale też kolejny kawałek sushi prawie w nim zanurzyła, więc może przesadziła z ilością.

- By zapolować trzeba najpierw zlokalizować cel - dodała po chwili.

[Catseye]

- Ostre. Niedobre. Paskudne. Aż boli samo patrzenie na Sif! – mruknęła, z czystym przerażeniem w głosie, obserwując asgardkę, która pochłaniała zielone paskudztwo jakby nigdy nic.
Dla niej było to nie tylko niedobre. Było niejadalne.

Wzdrygnęła się na samą myśl o smacznym jedzeniu, który za sprawą jednego drobiazgu zmieniało się w nieznośną torturę i truciznę, konieczną do omijania szerokim łukiem.
Ale w końcu. Dopóki sama nie musiała tego jeść, nie robiło to nikomu problemu.
Szkoda tylko tego łososia i tuńczyka…

Przekrzywiła głowę na moment \ połykając kolejny kęs.

- Wiedźma pewnie umie znaleźć. Ona umie dużo rzeczy! – rzuciła z dumą w głosie, jakby to była jej własna zasługa (w końcu jej Wiedźma a to znaczy że na pewno nie byle jaka, pierwsza z brzegu!)
- Ale poszła na kawę. Hmm… O właśnie! Jarvis też jest dobry w znajdowaniu ludziów i nie ludziów. Nawet mnie! – fuknęła, nie wiedzieć czemu, nagle naburmuszona. Dosłownie przez moment tylko.

- Jaaaarvis! Jaaarvis! Bo Sif szuka jakiegoś więźnia co im uciekł i w ogóle.. Jaaarvis! – najwyraźniej od pomysłu do czynu w przypadku zmiennokształtnej była bardzo krótka droga.

Prawdę mówiąc, pomijając oczywiście Wiedźmę – mutantka całkiem mocno wierzyła w umiejętności sztucznej inteligencji. Najwidoczniej zdecydowanie bardziej niż w umiejętności innych znanych jej ludzi (oczywiście z wyłączeniem Wiedźmy, ale to się rozumiało samo przez się, z definicji)

[Lady Sif]

Sif mogła się tylko uśmiechnąć przepraszająco, bo usta miała pełne jedzenia. Wasabi ewidentnie dodawało smaku każdemu kawałkowi, a już na pewno maskowało rybi posmak tego czegoś zielonego w co te kawałki były owinięte. Asgardka jadała ryby okazjonalnie tylko, bo łatwiej było upolować coś w lesie niż siedzieć nad rzeką czy jeziorem i czekać aż jakaś ryba zgłodnieje na tyle by łyknąć przynętę.

Zaciekawiło ją nagłe obruszenie się Catsy, gdy wspomniała o poszukiwawczych umiejętnościach Jarvisa i tym, że najwyraźniej ją też odnalazł i to pewnie wtedy, kiedy dziewczyna liczyła, że się przemknie niezauważenie.

- Nawet ciebie? - Pytanie się jej wymsknęło zanim zdołała się ugryźć w język.

W ogóle rozmowa z Catsy w jej ludzkiej postaci była fascynująca, tak samo jak obserwowanie jej podczas posiłku. Koci pyszczek potrafił wyrazić pewne emocje, zwłaszcza złość czy oburzenie, ale nie na tyle na ile to było widoczne na ludzkiej twarzy. W ciągu swego długiego żywota Sif spotkała mnóstwo istot z różnych światów, reprezentujących ogromną ilość ras i wydawało się, że widziała już wszystko, a tu taka niespodzianka.

Jarvis milczał, nie wiadomo czy obrażony na Catseye za potraktowanie go jako zwykłego "chłopca" na posyłki, czy też może był zajęty czymś znacznie ciekawszym niż usługiwaniem marudnej kocicy.

[Catseye]

- Jup. Nawet mnie. Człowieki są ślepe, nie mają węchu i są kompletnie przygłuche do tego. Jarvis to nie człowiek więc możne dlatego – przytaknęła, zupełnie niezrażona.
- Jak w ogóle można sobie radzić z uszami, które nie potrafią słuchać z kierunku dźwięku? No normalnie jak? – dorzuciła moment później, gdy z talerza zniknęła jej kolejna porcja sashimi.

Rozejrzała się lekko zdezorientowana, nie słysząc reakcji sztucznej inteligencji na jej wołanie. Pobyt tutaj ją nauczył, że niewiele może umknąć uwadze czujników, z którego ona korzystał.

- Chyba jednak będziemy musieli poczekać na Wiedźmę, skoro nawet Jarvis nie umie pomóc. – mruknęła z słyszalnym zawodem w głosie. Co prawda, nie tyle brakiem odpowiedzi co faktem, że Wiedźmy nigdzie nie było w najbliższej okolicy. To znaczyło zwyczajnie odłożenie sprawy na później niż tylko skończenie jedzenia.

- Ale i tak jest dużo przydatniejszy i umie lepiej szukać niż reszta człowieków razem wzięta! – fuknęła agresywnie jakby ktoś próbował kwestionować jej zdanie. Tyle, że nikt przecież tego nie robił, ale ważny fakt należało podkreślić.